Το στυλ Σανέλ απελευθερώνει τις γυναίκες με ανδρόγυνη σιλουέτα, ασπρόμαυρους συνδυασμούς και
διαχρονικές λεπτομέρειες κομψότητας
«Η πολυτέλεια πρέπει να μένει αόρατη. Μόνο να την αισθανόμαστε. Τότε μόνο μία γυναίκα λάμπει. Γι΄ αυτό και δεν πρέπει να είμαστε δεμένες με πράγματα που κοστίζουν πολύ ακριβά. Η πολυτέλεια είναι ελευθερία για τις γυναίκες».
Ήταν το δόγμα της Γκαμπριέλ Σανέλ με το οποίο θέλησε να πει στις γυναίκες να διατηρούν το σώμα τους ελεύθερο και να μην το εγκλωβίζουν σε ασφυκτικά και φορτωμένα ρούχα.
Η Κοκό Σανέλ ήταν επαναστάτρια. Και μάλιστα όχι μόνο για την εποχή της- άρχισε από τη δεκαετία του ΄20 με το να εξοπλίζει τις πιο θαρραλέες με ίσια φορέματα, χωρίς ενίσχυση κορσέ και αρκετά εκατοστά πάνω από τους αστραγάλους. Αλλά και για τα χρόνια που ακολούθησαν, το πνεύμα Σανέλ ήταν πάντα ένας οδηγός για να βγάζει τις γυναίκες από τις κακοτοπιές των πειραματισμών πολλών σχεδιαστών. «Η μόδα δεν αντιστοιχεί στα ρούχα. Υπάρχει στον αέρα, στον δρόμο, στις ιδέες, σε ό,τι αλλάζει τις συνήθειές μας». Η μόδα περνάει, το στυλ είναι αυτό που μένει», είχε πει στη συνέντευξή της το 1958 στο γαλλικό περιοδικό «Εlle». Σήμερα, έπειτα από πολλές διαδρομές, το στυλ επιστρέφει στα βασικά τής κομψότητας. Η συνάντηση της σύγχρονης γυναίκας με την κληρονομιά τής Σανέλ είναι αναπόφευκτη.
Το στυλ Σανέλ βασίζεται σε μια λιτή σιλουέτα και αναπτύσσεται πάνω στην γκάμα των ουδέτερων χρωμάτων μπεζ, γκρι και στους συνδυασμούς του λευκού και του μαύρου. Καμιά φορά μία απαλή απόχρωση σομόν, πράσινου, ροζ ή γαλάζιου μπαίνει για να δώσει φως στο πρωινό ντύσιμο. Για το βράδυ το μαύρο φόρεμα είναι ο καμβάς για μία εντυπωσιακή εμφάνιση. «Για μένα, η πολυτέλεια είναι να έχεις καλοραμμένα ρούχα», εξηγούσε η Μαντεμουαζέλ. Κι έδειχνε πως το περίφημο ταγιέρ της ενώ ήταν φτιαγμένο από μαλακό μάλλινο πλεκτό τουίντ ύφασμα, κρατούσε τη φόρμα του και έδινε σχήμα στους ώμους χάρη σε ένα εύρημά της: η Κοκό Σανέλ χρησιμοποιούσε αντί για ρέλι μία λεπτή αλυσίδα που στερέωνε στο εσωτερικό του ρούχου πάνω στη φόδρα. Με αυτόν τον τρόπο το ταγιέρ απάλλαξε τις γυναίκες από το πρόβλημα του επίσημου αλλά όχι άκαμπτου ρούχου.
Η τύχη του ταγιέρ από το 2002 έχει πέσει στα χέρια ή μάλλον στις αναλογίες και την άποψη της Γαλλίδας ηθοποιού Άννας Μουγκλαλίς. Η οποία έγινε η Μαντεμουαζέλ στην ταινία «Κοκό Σανέλ και Ιγκόρ Στραβίνσκι» με την οποία έκλεισε προχθές το Φεστιβάλ των Καννών. «Δεν γνωρίζω τίποτα από μόδα», δηλώνει η Μουγκλαλίς για τη σχέση της με αυτό το θρυλικό όνομα. «Δεν είμαι άνθρωπος της μόδας.
Είμαι ηθοποιός. Ένα ταγιέρ Σανέλ είναι άψογο και άνετο. Ακόμα και εκείνα που ανήκουν στη συλλογή της υψηλής ραπτικής έχουν τσέπες στις φούστες για να βολεύεις τα χέρια σου και να αισθάνεσαι άνετα. Εξάλλου, ένα ταγιέρ αφήνει τη γυναίκα να κινηθεί ανενόχλητη, με πλήρη αίσθηση ελευθερίας και να δείξει αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς να της προσθέτει ή να της κρύβει στοιχεία του χαρακτήρα της.
Είναι το αντίστοιχο του κοστουμιού των ανδρών. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε όλους τους άνδρες να φοράνε κοστούμια, γι΄ αυτό και δεν παρατηρούμε τα ρούχα τους αλλά τους ίδιους».
Η Κοκό Σανέλ είχε θαυμάσει τις αρετές του ανδρικού ντυσίματος και φρόντισε να τις υιοθετήσει για να δημιουργήσει τα σπορ ρούχα με τα οποία οι γυναίκες μπορούν να κυκλοφορούν μεταξύ εξοχής και θάλασσας. Από τη μία το φαρδύ ανδρικό παντελόνι με πιέτα και οι ριγέ ναυτικές μπλούζες κάνουν την αρχή για μια σπορ εμφάνιση. Η θηλυκότητα τονίζεται με σειρές από πέρλες, που δεν είναι απαραίτητο να είναι αληθινά μαργαριτάρια, διαβεβαιώνει η ίδια. Και προσθέτει αντί για την αυστηρή λεπτή δερμάτινη ζώνη τη δική της παιχνιδιάρικη εκδοχή με σειρές από χρυσές αλυσίδες στις οποίες περνάει βελούδινη μαύρη κορδέλα. Αλλά με την υποσημείωση «από ένα σύνολο πάντα να αφαιρείτε κάτι κι όχι να προσθέτετε», για να μένει η έμφαση στην εντύπωση της σιλουέτας και όχι στα στολίδια που λένε φλυαρίες και δεν βγάζουν στυλ.
Τα μαθήματα της Κοκό Σανέλ παρακολουθούν μέχρι τις μέρες μας όλοι οι σχεδιαστές όταν χρειάζεται να χαμηλώσουν τους τόνους και να αποδώσουν με τα ρούχα τους τις βασικές αρχές γυναικείας κομψότητας.
Της Έφης Φαλίδα.
«Η πολυτέλεια πρέπει να μένει αόρατη. Μόνο να την αισθανόμαστε. Τότε μόνο μία γυναίκα λάμπει. Γι΄ αυτό και δεν πρέπει να είμαστε δεμένες με πράγματα που κοστίζουν πολύ ακριβά. Η πολυτέλεια είναι ελευθερία για τις γυναίκες».
Ήταν το δόγμα της Γκαμπριέλ Σανέλ με το οποίο θέλησε να πει στις γυναίκες να διατηρούν το σώμα τους ελεύθερο και να μην το εγκλωβίζουν σε ασφυκτικά και φορτωμένα ρούχα.
Η Κοκό Σανέλ ήταν επαναστάτρια. Και μάλιστα όχι μόνο για την εποχή της- άρχισε από τη δεκαετία του ΄20 με το να εξοπλίζει τις πιο θαρραλέες με ίσια φορέματα, χωρίς ενίσχυση κορσέ και αρκετά εκατοστά πάνω από τους αστραγάλους. Αλλά και για τα χρόνια που ακολούθησαν, το πνεύμα Σανέλ ήταν πάντα ένας οδηγός για να βγάζει τις γυναίκες από τις κακοτοπιές των πειραματισμών πολλών σχεδιαστών. «Η μόδα δεν αντιστοιχεί στα ρούχα. Υπάρχει στον αέρα, στον δρόμο, στις ιδέες, σε ό,τι αλλάζει τις συνήθειές μας». Η μόδα περνάει, το στυλ είναι αυτό που μένει», είχε πει στη συνέντευξή της το 1958 στο γαλλικό περιοδικό «Εlle». Σήμερα, έπειτα από πολλές διαδρομές, το στυλ επιστρέφει στα βασικά τής κομψότητας. Η συνάντηση της σύγχρονης γυναίκας με την κληρονομιά τής Σανέλ είναι αναπόφευκτη.
Το στυλ Σανέλ βασίζεται σε μια λιτή σιλουέτα και αναπτύσσεται πάνω στην γκάμα των ουδέτερων χρωμάτων μπεζ, γκρι και στους συνδυασμούς του λευκού και του μαύρου. Καμιά φορά μία απαλή απόχρωση σομόν, πράσινου, ροζ ή γαλάζιου μπαίνει για να δώσει φως στο πρωινό ντύσιμο. Για το βράδυ το μαύρο φόρεμα είναι ο καμβάς για μία εντυπωσιακή εμφάνιση. «Για μένα, η πολυτέλεια είναι να έχεις καλοραμμένα ρούχα», εξηγούσε η Μαντεμουαζέλ. Κι έδειχνε πως το περίφημο ταγιέρ της ενώ ήταν φτιαγμένο από μαλακό μάλλινο πλεκτό τουίντ ύφασμα, κρατούσε τη φόρμα του και έδινε σχήμα στους ώμους χάρη σε ένα εύρημά της: η Κοκό Σανέλ χρησιμοποιούσε αντί για ρέλι μία λεπτή αλυσίδα που στερέωνε στο εσωτερικό του ρούχου πάνω στη φόδρα. Με αυτόν τον τρόπο το ταγιέρ απάλλαξε τις γυναίκες από το πρόβλημα του επίσημου αλλά όχι άκαμπτου ρούχου.
Η τύχη του ταγιέρ από το 2002 έχει πέσει στα χέρια ή μάλλον στις αναλογίες και την άποψη της Γαλλίδας ηθοποιού Άννας Μουγκλαλίς. Η οποία έγινε η Μαντεμουαζέλ στην ταινία «Κοκό Σανέλ και Ιγκόρ Στραβίνσκι» με την οποία έκλεισε προχθές το Φεστιβάλ των Καννών. «Δεν γνωρίζω τίποτα από μόδα», δηλώνει η Μουγκλαλίς για τη σχέση της με αυτό το θρυλικό όνομα. «Δεν είμαι άνθρωπος της μόδας.
Είμαι ηθοποιός. Ένα ταγιέρ Σανέλ είναι άψογο και άνετο. Ακόμα και εκείνα που ανήκουν στη συλλογή της υψηλής ραπτικής έχουν τσέπες στις φούστες για να βολεύεις τα χέρια σου και να αισθάνεσαι άνετα. Εξάλλου, ένα ταγιέρ αφήνει τη γυναίκα να κινηθεί ανενόχλητη, με πλήρη αίσθηση ελευθερίας και να δείξει αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς να της προσθέτει ή να της κρύβει στοιχεία του χαρακτήρα της.
Είναι το αντίστοιχο του κοστουμιού των ανδρών. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε όλους τους άνδρες να φοράνε κοστούμια, γι΄ αυτό και δεν παρατηρούμε τα ρούχα τους αλλά τους ίδιους».
Η Κοκό Σανέλ είχε θαυμάσει τις αρετές του ανδρικού ντυσίματος και φρόντισε να τις υιοθετήσει για να δημιουργήσει τα σπορ ρούχα με τα οποία οι γυναίκες μπορούν να κυκλοφορούν μεταξύ εξοχής και θάλασσας. Από τη μία το φαρδύ ανδρικό παντελόνι με πιέτα και οι ριγέ ναυτικές μπλούζες κάνουν την αρχή για μια σπορ εμφάνιση. Η θηλυκότητα τονίζεται με σειρές από πέρλες, που δεν είναι απαραίτητο να είναι αληθινά μαργαριτάρια, διαβεβαιώνει η ίδια. Και προσθέτει αντί για την αυστηρή λεπτή δερμάτινη ζώνη τη δική της παιχνιδιάρικη εκδοχή με σειρές από χρυσές αλυσίδες στις οποίες περνάει βελούδινη μαύρη κορδέλα. Αλλά με την υποσημείωση «από ένα σύνολο πάντα να αφαιρείτε κάτι κι όχι να προσθέτετε», για να μένει η έμφαση στην εντύπωση της σιλουέτας και όχι στα στολίδια που λένε φλυαρίες και δεν βγάζουν στυλ.
Τα μαθήματα της Κοκό Σανέλ παρακολουθούν μέχρι τις μέρες μας όλοι οι σχεδιαστές όταν χρειάζεται να χαμηλώσουν τους τόνους και να αποδώσουν με τα ρούχα τους τις βασικές αρχές γυναικείας κομψότητας.
Της Έφης Φαλίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για τα σχόλιά σας :)